Ik heb vanaf het begin tot en met het einde genoten van deze prachtige samenspraak.
Veel herkenning maar ook totale verbijstering dat een schilderij voor de een een openbaring is en voor de ander een geverfd plaatje, ook het zeg maar therapeutische
gedeelte boeide me mateloos, dank voor jullie inzichten en bespiegelingen, geweldig.
Heerlijke aflevering. Het deed mij denken aan mijn ervaring met de Seagram murals in Tate Modern Londen van Mark Rothko. Ik had een tour geboekt en liep vooraf al even rond, in die kamer zag ik een stel rode doeken en het deed me niets. Tijdens de tour liepen we de kamer in en hoorde ik het verhaal en er overviel me een gevoel van claustrofobie en zwaarheid, waardoor het bijna ondraaglijk was om in die kamer te blijven. Dat was dus enkel de context die daar voor zorgde.
Wauw! Misschien wel mijn favoriete POM ooit! Heb druk zitten meetypen om m’n eigen gedachtenstroom over dit onderwerp bij te houden haha ✍️✍️ dankjulliewel!
Ik hoorde jullie zeggen dat je niet snel geraakt zou worden als iets met AI is gemaakt, omdat er niet die menselijke touch in zit. Dat is deels waar, maar ik denk dat het te beperkt is. AI is geen kunstenaar, maar een tool, en wat iemand ermee maakt weerspiegelt nog steeds zijn gevoel, inspiratie en blik op de wereld. Het medium verandert, maar de intentie en emotie blijven. Juist doordat je soms niet weet of een beeld uit een camera, uit een atelier of via AI tot stand is gekomen, kijk je zonder vooroordeel. Het verhaal van de maker valt even weg en wat overblijft is de directe ervaring van het werk zelf. Voor mij zit de kracht dus niet in het proces alleen, maar in de ervaring die een werk oproept.
Ja ik denk dat er een verschil is tussen een menselijke kunstenaar die AI als middel inzet (en er emotie in verwerkt en er rekenschap voor neemt) en puur synthetische kunst (zoals liedjes die door Suno worden gemaakt). Ik had het over die laatste vorm. Die bestaat slechts uit afgeleides van echte emoties.
Ik zat te genieten van deze aflevering, met mooie en authentieke inzichten; tot het moment dat Ernst-Jan het boek 'The Subtle Art of not giving a F*ck' van Mark Manson 'doorgesnoven' moest noemen. Sorry, maar dan neem je jezelf toch iets te serieus. Ik haak af.
Ik heb vanaf het begin tot en met het einde genoten van deze prachtige samenspraak.
Veel herkenning maar ook totale verbijstering dat een schilderij voor de een een openbaring is en voor de ander een geverfd plaatje, ook het zeg maar therapeutische
gedeelte boeide me mateloos, dank voor jullie inzichten en bespiegelingen, geweldig.
Heerlijke aflevering. Het deed mij denken aan mijn ervaring met de Seagram murals in Tate Modern Londen van Mark Rothko. Ik had een tour geboekt en liep vooraf al even rond, in die kamer zag ik een stel rode doeken en het deed me niets. Tijdens de tour liepen we de kamer in en hoorde ik het verhaal en er overviel me een gevoel van claustrofobie en zwaarheid, waardoor het bijna ondraaglijk was om in die kamer te blijven. Dat was dus enkel de context die daar voor zorgde.
Wauw! Misschien wel mijn favoriete POM ooit! Heb druk zitten meetypen om m’n eigen gedachtenstroom over dit onderwerp bij te houden haha ✍️✍️ dankjulliewel!
Fijne aflevering🧑⚕️
Heren, mooie aflevering!
Ik hoorde jullie zeggen dat je niet snel geraakt zou worden als iets met AI is gemaakt, omdat er niet die menselijke touch in zit. Dat is deels waar, maar ik denk dat het te beperkt is. AI is geen kunstenaar, maar een tool, en wat iemand ermee maakt weerspiegelt nog steeds zijn gevoel, inspiratie en blik op de wereld. Het medium verandert, maar de intentie en emotie blijven. Juist doordat je soms niet weet of een beeld uit een camera, uit een atelier of via AI tot stand is gekomen, kijk je zonder vooroordeel. Het verhaal van de maker valt even weg en wat overblijft is de directe ervaring van het werk zelf. Voor mij zit de kracht dus niet in het proces alleen, maar in de ervaring die een werk oproept.
Ja ik denk dat er een verschil is tussen een menselijke kunstenaar die AI als middel inzet (en er emotie in verwerkt en er rekenschap voor neemt) en puur synthetische kunst (zoals liedjes die door Suno worden gemaakt). Ik had het over die laatste vorm. Die bestaat slechts uit afgeleides van echte emoties.
Ja eens!
Ik zat te genieten van deze aflevering, met mooie en authentieke inzichten; tot het moment dat Ernst-Jan het boek 'The Subtle Art of not giving a F*ck' van Mark Manson 'doorgesnoven' moest noemen. Sorry, maar dan neem je jezelf toch iets te serieus. Ik haak af.